Spioneert je hond voor de overheid?

In Nederland wonen mensen die graag en veel huisdieren hebben en uiteraard is dit bekend bij de overheid.

Waar wij nog net niet verplicht worden gechipt, zo geldt dit wel voor honden en dit implantaat kan veel meer dan hun baasjes vermoeden.




We staan er misschien niet zo bij stil, maar sinds enkele jaren is het in ons land verplicht om je hond te chippen. Er wordt ons verteld dat deze chip helemaal niets doet:

Wanneer een afleesapparaat (chipreader) in de buurt van de chip gehouden wordt, gaat in de spoel een kleine inductiestroom lopen waardoor de chip een signaal uitzendt. Het afleesapparaat vangt dit op en kan het nummer aflezen. Zonder afleesapparaat doet de chip niks: er zit geen batterij of andere energiebron in.

Van een lezer ontvingen wij (dank!) het volgende bericht:

Tijdens vrijwilligerswerk in een dierenasiel kon ik om verschillende redenen vaststellen dat de microchips die in huisdieren worden ingeplant niet enkel de identificatie van het dier als doel hebben, maar deze ook andere gegevens kunnen opslaan (en hoogstwaarschijnlijk ook in realtime kunnen doorsturen naar een centrale server).

Dit zou zonder meer kunnen wijzen op grootschalige en vooral clandestiene inwinning van informatie door de overheden die deze microchips verplichten. Mijn onderzoek hiernaar is lopend en gebeurt in samenwerking met enkele kennissen die voldoende kennis van elektronica en netwerken hebben om deze stelling (hopelijk) te kunnen ontkrachten, of in het slechtste geval mijn gelijk hierin te bevestigen.


Het onderstaande is door dezelfde lezer geschreven als vervolg op het bovenstaande bericht en gaat dieper in op de chip in je huisdier en dat die helemaal niet zo onschuldig is als ons wordt voorgespiegeld.

Let op voor de hond.

Wie een huisdier heeft en ook wettelijk in orde wil zijn moet dit dier laten chippen. Weinigen kijken hierbij verder dan hun neus lang is en beseffen dan ook niet dat deze microchips een groot gevaar inhouden.

De puzzel is niet moeilijk, we weten al lang dat de overheid zijn burgers op zoveel mogelijk manieren tracht te controleren, en welke manier is daarvoor beter dan het verplicht maken van microchips in de meeste huisdieren? Zo neemt een groot deel van de bevolking namelijk moedwillig een stuk elektronica bij zich in huis, een stuk elektronica waarvan we bovendien eigenlijk niet goed weten wat het juist is. In alle landen waar deze microchips verplicht zijn, heeft de overheid dus een oor in een enorm groot aantal huishoudens.

Als we kijken hoe de chip in elkaar zit lijkt deze vrij onschuldig, hij is dan ook niet groter dan een rijstkorrel. De “officiële” kanalen bevestigen ook dat de chip enkel gelezen kan worden door bijvoorbeeld dierenartsen die daar de geschikte apparatuur voor hebben.

Enig opzoekwerk leert ons echter dat er toch meer in zo’n microchip zit. Wie enige kennis heeft van elektronica en de elektronische schema’s van deze microchips bekijkt, zal al snel zien dat er in iedere chip een geïntegreerd circuit zit dat voortdurend informatie doorstuurt naar buiten toe.

Hoewel er over de reikwijdte van deze transmitters (ze zijn namelijk niet groot genoeg om signalen zeer ver uit te sturen) kan gediscussieerd worden, kan het bestaande netwerk van gsm-masten zodanig gebruikt worden dat de chips enerzijds vanop afstand van stroom worden voorzien en er anderzijds ook over kortere afstanden informatie kan doorgestuurd worden voor analyse naar een centraal punt.

Op deze manier lost de overheid een probleem op dat al tientallen jaren bestaat, want hoewel we vanaf het moment dat we onze voordeur buitenstappen uitgebreid gefilmd worden, bestond er tot voor kort nog geen goede manier om te weten wat de burger zegt en doet in zijn of haar huis.

De overheden zijn zich zeer bewust van het feit dat de burger een sceptische houding heeft tegenover het internet en de informatie die we op het internet over onszelf weggeven, het is dus geen verassing dat er een andere manier werd gezocht om te weten te komen waarmee we nu écht bezig zijn.

De microchips zijn zoals eerder aangehaald zo groot als een rijstkorrel, in eerste instantie lijkt het dus onwaarschijnlijk dat men in zo’n klein voorwerp zulke geavanceerde apparatuur kan wegstoppen. Er bestaan echter talrijke andere voorbeelden van overheden die technologische en wetenschappelijke vooruitgang voor het grote publiek verborgen houden. Dat er geavanceerde spionageapparatuur bestaat ter grootte van een rijstkorrel is dus op zich geen grote verassing.

Via een bevriende student dierengeneeskunde kwam ik te weten dat er (minstens) twee soorten microchips bestaan. Deze zien er uiterlijk exact hetzelfde uit maar hebben wel een ander serienummer. Deze persoon (die uiteraard anoniem wil blijven om zijn toekomst in de sector niet in gevaar te brengen) meent dat er toch heel wat microchips in omloop zijn die werken zoals ze zouden moeten werken, en dus enkel informatie over het gechipte dier bevatten.

De andere microchips bevatten minder onschuldige apparatuur. Er lijkt een patroon te zitten in welke dieren welke chips ingeplant krijgen. Zo krijgen katten en honden in een asiel doorgaans de “gewone” onschuldige chip ingeplant. Rashonden en -katten krijgen consequent de spionagechips ingeplant.

De reden hiervoor is duidelijk, deze laatste dieren zijn heel wat duurder dan hun soortgenoten die in een asiel terechtkomen zijn. Ze gaan meestal naar huishoudens die het financieel iets beter hebben en waar bijgevolg ook voor de overheid interessantere informatie te vergaren valt.

Ik maakte een schematische voorstelling van hoe de informatie vanuit de microchip wordt doorgegeven aan de uiteindelijke ontvanger. Zoals je kan zien zijn de chips vrij complex, wat eigenlijk helemaal niet nodig zou zijn wanneer ze effectief uitsluitend dienen voor het opslaan van enkele gegevens over een dier.


xxx


xxx

Naast de infographic heb ik ook enkele schematische voorstellingen van de werking van de microchip gevonden. Deze komen recht uit een handleiding, er is dus weinig moeite gedaan om te verbergen wat er precies gaande is. Uiteraard rekent men ook op de goedgelovigheid van de bevolking, hoe kan het ook ander dat men al jaren ongestoord spio¬nageapparatuur in onze huisdieren plaatst. Wat er uiteindelijk met deze informatie gebeurt is nog maar de vraag.

We kunnen enkel hopen dat dit verhaal een insider bereikt die hierover wil getuigen.

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl