91 jaar oud en opgesloten voor het verkondigen van een mening

We leven in een zogenaamd vrij Europa, waar formeel vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat.

Behalve als je dingen zegt die de machthebbers achter de schermen onwelgevallig zijn, want dan word je opgesloten, ook al ben je 91 jaar oud.



Stel je voor dat er iemand naar je toe komt en tegen je zegt: "Hallo, ik ben van de overheid en vanaf nu gaan wij bepalen wat je wel of niet mag denken. Als jij er andere gedachten op na houdt dan wij voorschrijven, ga je zonder pardon naar de gevangenis".

Je zou denken dat je in een levende nachtmerrie terechtgekomen was, waarbij jij niet meer mag bepalen wat je zelf denkt. "Gelukkig", denk je dan: "Het was maar een droom", terwijl je het zweet van je gezicht wist.

Eén stap daarvan verwijderd is het scenario waarbij iemand van de overheid naar je toe komt en zegt: "Wij geven je dan wel vrijheid om te denken wat je wilt, maar dat wil nog niet zeggen dat je je gedachten mag uiten zonder consequenties. En ja, we hebben dan wel formeel vrijheid van meningsuiting, maar dan alleen voor die dingen die wij toestaan".

Je zou willen dat ook dit een nare droom was, maar in het Europa waarin wij leven is dat de keiharde realiteit zoals de 90-jarige Ursula Haverbeck kan beamen. Volgende maand wordt ze 91 en ze gaat die verjaardag vieren in een Duitse cel. Dit, omdat ze zei niet te geloven in de holocaust.

Kun je je werkelijk voorstellen dat een overheid jou gaat vertellen wat je mag zeggen en wat niet? En toch is dit de werkelijkheid waarin wij leven en die wij toestaan. Waarom?

Waarom geven we iemand anders de macht om ons op te sluiten wanneer we dingen zeggen waarvan zij vinden dat we niet mogen zeggen. Het gaat er niet om je nu wel of niet gelooft of er een holocaust is geweest, het gaat erom dat jij een vrij mens bent/hort te zijn die kan zeggen wat je wilt, zonder verdere gevolgen.

We schreven vier jaar geleden al eerder over Ursula Haverbeck en hoe ze toen werd veroordeeld tot tien maanden cel in Duitsland wegens holocaustontkenning. Later volgde nog een veroordeling voor het uitdelen van flyers met haar mening in en buiten de rechtszaal, waardoor ze tot op dit moment nog steeds vast zit.

Bij webblog Donquijotte is een een recent bericht van haar lezen met de mededeling dat het goed gaat en ook een adres waar eventuele berichten of steunbetuigingen naartoe gestuurd kunnen worden.

Vrijheid van meningsuiting is één van de universele rechten van de mens en het opsluiten van iemand die een mening verkondigt die anderen niet welgevallig zijn, is walgelijk. Dit alles volkomen los van het feit of die holocaust nu wel of niet zo gebeurd is als dat wij gedwongen worden te denken en wat tot verboden gebied is bestempeld als het gaat om het onderzoeken ervan.

Waarom mensen dwingen iets te denken als dat de waarheid is? Wat voor zin heeft dat, behalve als de waarheid niet zo is als men je wil dwingen om te denken. Juist door wat er nu gebeurt met Ursula Haverbeck gaan mensen op zoek naar het echte verhaal.

En als je dat doet, dan kom je toch wel wat verrassingen tegen, zoals het volgende:

Drie mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Tweede Wereldoorlog hebben boeken geschreven over die periode. Zo schreef Eisenhower het boek "Crusade in Europe", bestaande uit 559 pagina's. Churchill schreef zes delen van zijn boek Second World War met in totaal 4.448 pagina's en de Gaulle schreef drie delen van Mémoires de Guerre met in totaal 2.054 pagina's.

Hiermee hebben we dan gecombineerd een kolossaal boekwerk van maar liefst 7.061 pagina's die tussen 1948 en 1959 zijn uitgegeven. Het vreemde is dat in al die pagina's de gaskamers niet worden genoemd, noch de genocide op Joden, noch de beruchte zes miljoen Joden die omgekomen zouden zijn.

Soms zijn het ook Joden zelf die verklaren dat de holocaust nep is.

xxx

Vanaf onze jonge jaren worden wij permanent gebombardeerd met verhalen en verschrikkingen van de holocaust; zodanig dat het zo langzamerhand in onze genen zit.

xxx

Hartverscheurende en soms ontroerende verhalen zoals het liefdesverhaal van Herman en Roma Rosenblatt die elkaar aan verschillende kanten van het hek in concentratiekamp Buchenwald ontmoetten en later lang en gelukkig getrouwd waren.

xxx

Alleen blijkt de waarheid later toch iets anders te liggen:

Helemaal ontroerd zat Oprah Winfrey op de bank te luisteren en noemde het ‘het mooiste liefdesverhaal’ ooit.

Hoe Herman Rosenblat, tijdens de Tweede Wereldoorlog als twaalfjarige opgesloten in Schlieben, een onderdeel van het concentratiekamp Buchenwald, in leven werd gehouden door een boerenmeisje dat appels naar hem gooide over het prikkeldraad. Hoe ze twaalf jaar na de oorlog elkaar toevallig weer ontmoetten, dankzij een ‘blind date’. En hoe Herman en zijn Roma Radzicki ondertussen al vijftig jaar gelukkig zijn getrouwd.

Herman Rosenblat vertelde zijn verhaal voor het eerst in 1995. Hij stuurde het naar de lokale krant, die een wedstrijd had uitgeschreven voor mooie liefdesverhalen. Een jaar later zat hij op de bank bij Oprah. En vorig jaar mocht hij nog eens, want het verhaal zou een roman worden: ‘Angel at the Fence.’ En zoals dat gaat met sprookjesachtige liefdesverhalen: Hollywood heeft de filmrechten al gekocht.

Maar ‘Angel at the Fence’ zal in februari niet in de boekenwinkel liggen. Want bijna alles aan het uitzonderlijke liefdesverhaal is verzonnen.


De geschiedenis zoals wij die leren is hetzelfde als het verhaal van Herman en Roma. Ze vertellen ons een verhaal waarvan zij willen dat wij het geloven.

xxx

Op 9 november aanstaande organiseert Martyrs for Justice een protestmars in Bielefeld waar Ursula Haverbeck gevangen wordt gehouden. Dit omdat men haar beschouwt als een martelaar. De Joodse gemeenschap aldaar is het er niet mee eens en stelt alles in het werk om deze mars niet door te laten gaan.

Eenieder moet voor zichzelf bepalen op basis van werkelijk beschikbare informatie of ze willen geloven of niet dat een holocaust heeft plaatsgevonden zoals ons vanaf onze prille jeugd wordt verteld.

Maar, de vrijheid om te denken en zeggen wat we willen moeten we ons door niemand laten afnemen en bedenk dat JFK ooit de volgende opmerking niet voor niets maakte.

A nation that is afraid to let its people judge the truth and falsehood is a nation afraid of its people.’ ~ President J. F. Kennedy.

En helaas komt het voor sommigen heel goed uit dat het verhaal altijd blijft zoals ons wordt geleerd.

xxx

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl