Als je altijd maar één kant van een verhaal hoort, dan zal je nooit de waarheid kennen. Wat is het werkelijke verhaal van de Russische acties in Oekraïne?
Het verhaal dat de goedgelovige burger in ons land krijgt te horen over de oorlog in Oekraïne is een eenzijdig verhaal.
Het is het verhaal zoals de machthebbers achter de schermen willen dat wij te horen krijgen. Een verhaal over een agressieve Poetin, die als een soort moderne Hitler grote delen van Europa wil veroveren om zo een groot Russisch rijk te creëren.
Vanaf de Amerikaans/Israëlische staatsgreep in Oekraïne is dat het verhaal dat wij te horen krijgen. Bovendien wordt Poetin ten onrechte verantwoordelijk gehouden voor het neerschieten van MH17.
Om te voorkomen dat de burgers in dit land toch ‘verkeerde informatie’ krijgen heeft de Europese Commissie besloten dat wij geen Russische nieuwskanalen meer mogen zien via internet of televisie. De Europese Commissie die bestaat uit lieden die niet door ons zijn gekozen, maar wel vinden dat ze het recht hebben om dit soort beslissingen te nemen. Helaas accepteert het volk dit zonder morren, zoals het de meest krankzinnige dingen zonder morren accepteert.
Hieronder een nieuwsuitzendig uit India waar de presentator begint met te zeggen dat er altijd twee kanten aan een zaak zijn en dat de wereld eigenlijk alleen maar de kant van de NAVO krijgt te horen.
Ze krijgen nooit te horen dat Moskou van mening is dat zij de belaagde partij zijn en handelen vanuit zelfverdediging.
Het programma gaat dan verder met uit te leggen waarom de Russen dat denken. Ze vinden dat ze worden bedreigd omdat de NAVO de afgelopen 25 jaar niets anders heeft gedaan dan alleen maar verder naar het oosten te trekken.
Waar de vroegere Warschau Pact landen ooit de veiligheidsbuffer vormden voor Rusland, zo hebben deze landen er nu voor gekozen om lid te worden van de NAVO.
Rusland ziet deze uitbreiding als een provocatie en een schending van eerder gemaakte afspraken en heeft al heel lang gewaarschuwd dat het zich bedreigd voelt door die uitbreidingen.
In plaats van de zorgen van Rusland te erkennen, werd het protest van Moskou afgedaan als flauwe kul en ging de NAVO driftig verder met nog meer landen te rekruteren.
De reporter komt tot de conclusie dat de NAVO niet de onschuld kan spelen voor wat er is gebeurd in Oekraïne.
In 1989 werd de beruchte muur neergehaald en in 1991 kwam er een einde aan de Sovjet Unie.
Toen kwam de herreniging van Duitsland. West Duitsland was lid van de NAVO en Oost Duitsland lid van de Warschau Pact landen.
Cruciaal op dat moment was of het herenigd Duitsland lid zou worden van de NAVO of van het Warschau Pact. Toen kwamen de Amerikanen met een voorstel waarin ze zeiden dat als Duitsland lid zou worden van de NAVO, het genootschap niet verder naar het oosten zou uitbreiden en dat er in die richting geen nieuwe leden bij zouden komen.
Amerika zegt nu dat er nooit een dergelijke afspraak is gemaakt, maar honderden berichten en memo’s laten zien dat die afspraak wel degelijk is gemaakt.
Rusland accepteerde het Amerikaanse voorstel met de gegeven garanties en begon met het opheffen van het Warschau Pact. Dit omdat het door het niet uitbreiden van de NAVO er geen reden meer voor was en in de hoop dat het Westen hetzelfde zou doen met de NAVO, maar zoals we ondertussen weten is het tegendeel gebeurd.
Jaar na jaar gingen de uitbreidingen van de NAVO richting oosten door en ze waren zelfs in gesprek met Oekraïne om deze toe te laten als lid van het genootschap.
Het tv-programma gaat verder met waarschuwingen van Amerikaanse experts die zeggen dat door de expansie alle rode lijnen van Moskou worden overschreden en dat Rusland gelijk heeft om zich zorgen te maken.
Niemand luisterde daarnaar en de uitbreiding van de NAVO is gewoon doorgegaan. Rusland stelt dat zij het Warschau Pact hebben opgegeven, dus waarom doet het Westen dat dan niet met de NAVO?
Wat is het doel van het instand houden en zelfs uitbreiden na de historische akkoorden uit 1991?
Het programma besluit met te stellen dat met alle bovenstaande elementen rekening dient gehouden te worden voordat iemand een oordeel velt.
Iets dat uiteraard bij ons nooit zal gebeuren, want bij ons is liegen de norm.