“Hebben we net een kind gedood?”

Vandaag de dag worden veel oorlogshandelingen uitgevoerd met onbemande vliegtuigen, zogenaamde drones.

Hoe is het nu als je ergens in een donkere kamer op een knop drukt en je doodt een ander mens?




We horen daar in de praktijk nooit zoveel over, maar nu is er een zogenaamde “drone operator” die niet langer zijn mond kan dichthouden. Zes jaar heeft de 27 jarige Brandon Bryant gewerkt in die funktie voor de Amerikaanse luchtmacht. Zijn werkplek bestond uit een donkere kamer in een container.


drone operators

Wat voor Brandon de emmer deed overlopen was toen hij opdracht kreeg om een kind dood te schieten in Afghanistan. Dat was het punt waarop er bij hem iets knapte en hij ontslag nam bij de luchtmacht.

Brandon dacht dat hij nooit in staat zou zijn om andere mensen te doden, maar tot zijn schrik merkte hij na verloop van tijd dat hij vele mensen om het leven heeft gebracht en dat alleen door op een knop te drukken.

De eerste keer dat hij een raket afvuurde, doodde hij daarmee onmiddellijk twee mensen. Hij huilde onderweg naar huis en voelde zich een week lang als “afgesloten” van de mensheid. Maar, het zou nog veel erger worden.

Een gebeurtenis enige tijd later staat diep in zijn hersens gegrift. Met zijn drone draaide hij rondjes boven een huis met een plat dak, gemaakt van modder, in Afghanistan, meer dan 10.000 kilometer ver weg. Naast het huis was een soort schuur waarin geiten werden gehouden en toen hij de opdracht kreeg om te vuren, drukte hij met zijn linkerhand op de knop en markeerde het doel met een laser.

Zijn collega rechts van hem vuurde in dit geval de Hellfire raket en dan duurt het vervolgens 16 seconden voordat deze het doel raakt. Brandon zegt: “Deze 16 seconden verlopen voor je gevoel in slow motion”. Toen er nog 7 seconden te gaan waren was er op de grond nog steeds niets te zien. Op dat moment was het nog mogelijk geweest om de raket van richting te doen veranderen. Toen, met nog 3 seconden te gaan, kwam er ineens een kind de hoek om lopen.

Het volgende moment zag hij een explosie en het huis en het kind waren verdwenen. Hij voelde zich misselijk worden en vroeg zijn collega: “Hebben wij net een kind gedood?”

Brandon begon zich steeds meer van de wereld af te sluiten en sliep ’s nachts nog nauwelijks. Op een dag stortte hij in op zijn werk en gaf bloed over. Dat was het begin van het einde van zijn carriere als drone operator. Hij zit nu thuis met de diagnose: Post Traumatic Stress Disorder en probeert zo goed en zo kwaad als hij kan de draad van zijn leven weer op te pakken.

Het virtuele slagveld anno 2012. Je gaat ’s morgens met je boterhammen naar je werk, doodt duizenden kilometers verderop zo links en rechts wat mensen en om vijf uur ga je weer in de file richting huis. “Drukke dag gehad, schat?” vraagt je vrouw vervolgens en zet het eten op tafel. Dit is zo onwerkelijk dat het bijna niet is voor te stellen.

Nu heeft Brandon genoeg inlevingsvermogen om de poppetjes op zijn scherm te zien als echte mensen. Maar, hoeveel van zijn collega’s die dit “werk” nog dagelijks doen hebben dat niet? Voor hen is het misschien niet meer dan een veredeld computerspel. En als je dan bedenkt dat drones de veelbesproken toekomst zijn dan besef je ook nu weer dat deze wereld met de dag waanzinniger wordt.

Bron:

Daily Mail
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl