Dat de Duitsers goed zijn in techniek is algemeen bekend, maar niet zo goed dat ze zelf vliegende schotel technologie konden ontwikkelen.

Ze kregen hulp van een buitenaardse beschaving die destijds van het aardoppervlak is verdwenen door de komst van de “donkere zon”.



De periode na de Eerste Wereldoorlog was vooral voor de Duitsers een moeilijke tijd. Er was grote inflatie, vaak bittere armoe en veel mensen zochten daardoor een ontsnapping aan de stress in het occulte. In het Duitsland van die tijd bestond er een fascinatie voor archeologische onderzoeken en verhalen over het oude Sumerië en onderwerpen zoals De Ark des Verbonds. Mensen wilden het gevoel terugkrijgen wat ze hadden toen Duitsland nog een sterk en trots land was.

Er bestond grote belangstelling voor het “spirituele leven” en de behoefte aan informatie over hoe men zo snel mogelijk de weg naar Utopia kon terugvinden. De meest invloedrijke groeperingen uit die tijd waren de Theosofische Vereniging van Helena Blavatski en de Thule Vereniging.

Op een zeker moment  raakte men in de ban van een boek dat heette: "Het ras wat gaat komen". Het was door “Anoniem” geschreven in 1871, maar velen geloofden dat de auteur Edward Bulwer-Lyttona was. Het beschrijft het verhaal van een ondernemende jongeman die een superieur ras ontdekt in de binnenkant van onze aarde. Deze beschaving is daar naartoe gevlucht uit noodzaak omdat de aarde werd getroffen door geweldige rampen. De energie die deze beschaving gebruikt noemen ze “Vril”.

Eerst werd het boek beschouwd als science fiction, maar latere lezers geloofden daadwerkelijk dat er een superieur meesterras bestond en dat de energievorm Vril echt was en ook bestond. Er zit met grote waarschijnlijkheid een kern van waarheid in het boek, omdat de auteur Bulwer-Lyttona een vooraanstaand lid was van het geheime genootschap van de Rozenkruisers en via die route toegang had tot voor het normale publiek niet toegankelijke informatie omtrent Atlantis en Lemurië. De meeste theosofische aanhangers accepteerden het boek als waarheid en toen gebeurde er iets vreemds.

Het was in december 1919. Het hoofd van de Thule vereniging, Karl Haushofer, had een aantal vooraanstaande occultisten uitgenodigd in een afgelegen jachthut aan de voet van de Alpen in de buurt van Berchtesgarden. Bij de genodigden bevond zich een vertegenwoordiger van The Knights Templar en een specialist op gebied van Aziatische voorwerpen. Toen ze bijelkaar zaten, onthulde Haushofer nog een verrassing: twee jonge mooie jonge vrouwen voegden zich bij de groep.

Eén van die vrouwen was erg stil. Ze was net 18 jaar oud en om één of andere reden werd haar identiteit geheimgehouden. Ze werd voorgesteld als “Sigrun”. De andere vrouw was Maria Orsic (zie foto).

Afgezien van dat het beide hele mooie vrouw waren, hadden ze ook uitzonderlijk lang haar wat ze droegen in een paardenstaart. Ze werden door Haushofer geïntroduceerd als trance mediums en hij deelde mee dat Maria in directe communicatie stond met een buitenaardse beschaving. Een gedeelte van deze communicatie kwam in de vorm van tekst, automatisch schrijven, wat gebeurde als Maria in een veranderde staat van bewustzijn was. Zij liet verschillende pagina’s zien aan de groep, met daarop vreemde symbolen.

Voor de vergadering had Haushofer de documenten uitvoerig bestudeerd en ook rondgedeeld aan de andere deelnemers. De conclusie van Haushofer was dat één van de documenten geschreven was in Tempelierscode, terwijl een ander geschreven was in een “Sumerisch alfabet”.

In de teksten stonden nogal wat schokkende claims, maar ze boden ook tegelijkertijd de kans om het op waarheid te verifiëren. In deze teksten stonden namelijk instructies voor het bouwen van een antizwaartekracht machine. Haushofer ging niet over één nacht ijs en liet de documenten zelfs controleren door de bekende wetenschapper Victor Schauberger.

Maria legde uit dat de beschaving waarmee zij in contact stond zich bevond in het sterrenbeeld Stier. Zij kwamen van een planeet die zich in een omloopbaan om de ster Alderbaran bevond. Het principe van de machine was gebaseerd om een energiebron die “Vril” wordt genoemd. Er werd ook geclaimd dat die antizwaartekrachtmachines in staat zouden zijn om de tijd te veranderen. De teksten waren gedetailleerd genoeg om de machines ook daadwerkelijk te kunnen bouwen, testen en daarna in staat te stellen om mensen te vervoeren voor een ontmoeting met de bewoners van de vreemde verre planeet.

Er zijn mensen die zich ongetwijfeld afvragen wat de reden zou zijn voor een buitenaardse beschaving om deze technologie te geven aan mensen die er allerminst vreedzame bedoelingen op na hielden, hetgeen later ook is gebleken toen de Nazi’s er mee aan de haal gingen. De motivatie van de buitenaardse beschaving om deze informatie te delen was inderdaad nobel. Zij gingen er vanuit dat door het beschikbaar stellen van deze technologie het afgelopen zou zijn met oorlogen op aarde, dat de komst van vrije energie zou zorgen voor een omwenteling in de destructieve processen op aarde. Dit blijkt later dus een behoorlijke misrekening te zijn geweest.

Volgens de informatie die Maria doorkreeg waren er in het sterrenstelsel, op een afstand van 68 lichtjaar, twee planeten bewoond. Deze twee planeten bevonden zich in een omloopbaan rondom een oude ster, Aldebaran. Deze beschaving had zelf al miljoenen jaren geleden de kennis ontvangen om de “Vril” energie te gebruiken. Zij waren zo ver gevorderd dat ze ook mentaal gebruik konden maken van deze energie en konden het daarmee toepassen voor zowel creatieve als destructieve doeleinden.

Hun zon was langzamerhand vervallen tot een Rode/Bruine Dwerg. De levensomstandigheden op de planeten veroorzaakte de nodige stress en een deel van het ras had de mogelijkheid om “Vril” te kunnen gebruiken verloren. Toen ze dit in de gaten kregen gingen ze onmiddellijk over tot het scheiden van het zuivere Aldebaran ras van diegenen die in verval waren geraakt. Vanaf toen heersten er ook strenge wetten zodat de voortplanting van het niet aangetaste ras zuiver bleef.

Naarmate de omstandigheden in hun zonnestelsel verslechterden, ging de elite van het Aldebaran ras over tot evacuatie van hun soort, zowel van het zuivere als het inferieure. Men ging op zoek naar nieuwe woongebieden, waarvan de aarde er één was.

Alles ging voorspoedig totdat de aarde door een ramp getroffen werd in de vorm van een “donkere zon” die eens in de 3600 jaar langskomt. Tijdens één van de passages van deze donkere zon werd de situatie dusdanig kritiek dat het ras van Aldebaran gedwongen werd een schuilplaats te zoeken. Deze vonden ze aan de binnenkant van de aarde, in een gebied wat net onder Antartica ligt.

Een deel van het Aldebaran ras bevindt zich daar nog steeds en zij proberen vanuit die locatie de mensheid te sturen en te controleren. Dit verhaal werd verteld door Maria Orsic ergens in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw. Ver voordat een Zecharia Sitchin met een vergelijkbaar Sumerisch verhaal komt over de planeet Nibiru die eens in de 3600 jaar langskomt.

Het ras van Alderbaran besefte ook dat de informatie die ze doorgaven aan Maria moeilijk te geloven zou zijn voor de huidige aardbewoners. Ze wezen mede om die reden op de vele megalithische bouwwerken die overal op aarde te vinden zijn en bovendien gaven ze met technologie tastbare bewijzen van hun bestaan.

Dat de Duitsers in staat waren om daadwerkelijk “vliegende schotels” te bouwen staat vast. Ook dat beroemde wetenschappers zoals Oppenheimer en Von Braun beiden volmondig toegaven dat ze bij hun prestaties op het gebied van respectievelijk kernwapens en rakettechnologie “hulp” hadden ontvangen van buitenaf.


Bron:

Viewzone

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl