Anunnaki, onze Goden – (deel 172) – De ‘Vorstelijke Palts van Zutfen’ - deel 4

Dit is een reeks artikelen waarin Evert Jan Poorterman ons meeneemt op een fascinerende ontdekkingsreis.

Over de komst van een ster en vooral zijn bewoners die al sinds 445.000 jaren álles, maar dan ook écht alles op onze planeet bepalen.

 


The Future is Bright, the Future is Orange

Ma en ‘De Vorstelijke Palts van Zutfen’ - deel 4

Alvorens mijn verhaal te vervolgen; over de invloed van buitenaf op ons volk en land, wil ik nog graag vertellen hoe het met mijn moeder verlopen is. Mijn vader is nu twee jaren ergens tussen de sterren en mijn al weer ruim twee maanden. het leven gaat snel, heel snel voorbij. Ik vind dat prima en van mij mag het morgen... euh vandaag al over zijn. ‘Beam me up Scotty’, zou ik zeggen en huppekee naar de sterren, naar huis alsjeblieft... Niet omdat ik getergd wordt door geestelijke kwellingen of omdat ik levensmoe ben, maar omdat ik der niks aan vind. Ik ervaar het leven als niet zo leuk; ik blijf overeind, doe dingen omdat ze moeten en ja... de dagelijkse zorg voor buurpoesje Smaus (of is het Maus?!) zorgt nog voor een beetje afleiding.

Ik zit natuurlijk ook in de nasleep van de gebeurtenissen en wordt langzaam wakker uit een soort verdoving; twee jaren onafgebroken voor mijn moeder gezorgd, afgesloten van de rest van de wereld. Geen contacten met kennissen en vrienden (ja wel met Alex), geen contact met belvrienden (ja alleen met Suzanne1) en dat was het. Er komen andere tijden, dat weet ik, maar vooralsnog gaat het zozo! Ben weken geleden achterwaarts van de trap gevallen en dat leverde extra pijn op in mijn rug en bekken (Ischias had ik al) en vooral in de weke delen, in mijn flanken zeg maar. Tot eergisteren poepte ik donkerbruin en taai en kleverig (inwendige bloedingen?!) en nu is de poep weer lichter bruin, smeuïg en soms hard (keutels - als ik bladgroenten heb gegeten).

Kanker woekerde gewoon door...

Met mijn moeder ging het steeds slechter. Ze is in het voorjaar gevallen en ging zienderogen achteruit. Weer zes weken later kreeg ze andere pijnen in der lijf en ging ze lopen met een wandelstok en later met twee. Vier weken terug heb ik aan de bel getrokken en is de huisarts geweest; meteen foto’s laten maken van het bekken. Ze ging meer en meer achteruit en zakte door haar benen en viel nog een keer (is waarschijnlijk vaker door haar been gezakt) en zo heeft ze mogelijk een tijdje (misschien uren) half onder het bed op de logeerkamer gelegen en bekneld tussen kast en muur. Zo hebben de mensen van Vérian haar gevonden. meteen werd 112 gebeld en heeft ambulance-personeel mijn moeder naar het ziekenhuis in Zutphen gebracht.

Daar maakten ze foto’s en zo bleek dat waar haar borst is weggnomen in februari 2014 de kanker gewoon doorgewoekerd is en tot botkanker in haar been leidde. Zodoende wreef ze zo vaak over der been en verzuchtte ze dat het zo pijnlijk was. Wij dachten geen moment aan kanker. Tenslotte bleek bij de jaarlijkse controle dat er geen uitzaaiing was in haar andere borst. Goed zo mevrouw Poorterman! En ondertussen zaaide het zich wel uit. ‘Waarom maakt men dan ook geen foto van het hele bovenlijf in plaats van telkens zo’n pijnlijke mammografie’? vroeg ik aan de chirurg. ‘Dat mogen ze niet. Dat is niet hun opdracht’. De zelfde avond werd mijn moeder overgebracht naar de Suytfene (afdeling De Flank) en daar is zij dinsdagmorgen 15 augustus om half vijf gestorven.

Mijn moeder op de pot zetten

Helemaal uitgemergeld. Ze at al maanden steeds minder en met name de laatste weken werd dat ‘minder’ bijna niets. Er is weken voor de fatale val uitgebreider voor haar gezorgd door meer verplegend personeel in te zetten om Ma te helpen met aan- en uitkleden. Ik had inmiddels een rollator geregeld en zo verplaatste zij zich de laatste vier weken tot aan die fatale middag. Maar soms was ze lui; wilde ze niet met de rollator naar de badkamer. Ík kan het niet’, zei ze dan. ‘Je kunt het wel want de zuster trof je tussen de middag in de gang bij de brievenbus aan’, zei ik dan... maar zette haar op een hoge kamerstoel en zo gleed ik haar met stoel en al over de gladde laminaatvloer naar de badkamer waar ze overstapte op de toiletpot.

En hielp ik met de panty naar beneden doen, haar onderbroekje naar beneden en... godverdegodverde... steeds gleden de onderrok en bovenrok weer naar beneden totdat ik die boven met twee wasknijpers vastzette aan haar trui. Twee maal had de onderrok al in de pot gehangen. Niet nog weer een keer. Ze was inmiddels onder de 45 kilo en nu ging het wel snel. De laatste dagen werd morfine via infuus toegediend en werd urine afgevoerd in een catheder. Ook kreeg zij een anti-doorligmatras... zodat de laatste dagen pijnloos verliepen. Ik heb der maandagmiddag voor het laatst levend gezien; geestelijk al heel ver weg. Ma is in de nanacht... of de vroege ochtend om 04.26 uur overleden. Ze is vredig ingeslapen zeggen ze. Ik lag in bed en hoorde in de vroege ochtend (iets van half vijf) de telefoon.

Meteen aan de slag

Later belden ze nog twee keer, maar ik lag nog in bed; ik wist het al! Om tien uur kwamen twee agenten en die belden rumoerig aan. Ik deed het raam open en keek naar beneden. Twee agenten op de stoep; ‘Komen jullie voor de wietplantage op de zolder’? vroeg ik... Neen ze kwamen kijken of alles hier in orde was. Ze hadden een mededeling en omdat ik had gereageerd gingen ze eens polshoogte nemen. ‘Ik weet het al, alleen heb ik nog niet gereageerd. Dank jullie wel voor jullie nazorg. En ze vertrokken weer. Nu was ik wees en alleen op de wereld. Mijn grootste zorg was het huis opruimen en leeg maken. En daar had ik jaren over zitten dubben. Ik ben kalm en systematisch begonnen en ik leek niets op te schieten.

Toch werkte ik elke dag rommel, papier, plastic en metalen weg... bracht ik spullen naar de kringloop of nam dingen mee naar huis. Op donderdag, de dag van haar overlijden ben ik op stap gegaan; douchen, scheren en aankleden en naar Ma’s huis kleding uitzoeken voor haar uitvaart. Breng twee dozen met pannen naar de kringloop en de uitgezochte kleding naar Suytfene. Daar zal Ma worden opgehaald door de uitvaartvereniging. Ik rijd naar Loo-Bathmen, naar Wout en Denise om te vertellen dat Ma is overleden. We drinken koffie en praten over verlies en Wout weet der ook alles van; zijn moeder vertrok ook van deze planeet en ook zij leed aan Alzheimer. Dan verder met de tocht; ik ga naar Markelo... alwaar ik een week voor Ma’s overlijden nog zes onderbroekjes heb gekocht en ik deze...

Een heel andere Ma...

mits ongebruikt en in de verpakking – deze mocht terugbrengen. Dat doe ik en samen met de eigenaresse drink ik koffie en vertel ik over Ma. Van daar tuf ik door de Achterhoekse dreven naar Lochem en via Vorden naar Hengelo (gld). Daar ga op bezoek bij mijn tante Annie in Vorden, de zus van Ma. Ik wilde Ma’s zus persoonlijk vertellen hoe het mijn moeder was vergaan en niet per telefoon. Ze huilde en we dronken thee. Ze vertelde ook over vroeger en zo hoorde ik het eens van een ander... Mijn moeder kende ik alleen vanuit mijn waarneming en niet vanuit die van een ander! Zo hoorde ik over vroeger en dat was totaal anders dan wat mijn moeder over haar jeugd en puberjaren vertelde. Ik beloofde mijn tante nog eens terug te komen en ik vervolgde mijn tocht; nu naar mijn neef Henk en zijn vrouw Willy.

Die wonen tussen Toldijk en Achter-Drempt. Er is ook een Voor-Drempt, zoals Laag-Soeren ook een Hoog-Soeren kent. Ik vertel hen ook dat Ma is overleden en hoe. Ze waarderen het dat ik persoonlijk kom, maar hee... Ma en ik kwamen sinds we op stap gingen elke week, ook eens in de drie vier weken bij Henk en Willy koffie drinken. Dat was voor haar zeer vertrouwd en eigen en Henk was ook haar lievelingsneef. Dus was het altijd gezellig en onderhoudend. Ma vertelde Henk over vroeger en over zijn vader, Ma’s oudste broer. En zo kwam hij meer over zijn vader te weten; hoe die in de zomer van 1945 sterk vermagerd en onder de vlooien bij de pomp verscheen. Zijn moeder, mijn oma had sinds de te werkstelling van haar zoon geen levenslust meer.

Op de koffie bij neef Henk

Ze takelde met het verlopen van de maanden en weken zienderogen af. Nederland was bevrijd, maar van Jo nog geen bericht. Opeens stond hij daar met een oude roestige fiets aan de hand. Moeder, mijn oma, veerde op en al haar klachten waren verdwenen; haar kind was weer thuis! Zo veranderde het leven op de boerderij en terwijl mijn moeder dat vertelde brandde er een traan in de ogen van Henk. Dit verhaal kende hij niet! Zijn vader sprak nooit over de jaren die hij in Duitsland werkte. Om half acht naar huis. Het was een ‘bewogen’ dag en een dag waarop ik veel bewoog. Ik kreeg om kwart voor elf de politie aan de deur, zoals eerder aangehaald. Was net telefonisch met neef Albert in gesprek toen er aangebeld werd. Ik ben naar boven gegaan en opende het raam.

Hee politie; een blonde agente en een indo-agent. ‘Jullie komen zeker vertellen dan mijn moeder is overleden’... en dat was zo. Ze kwamen een kijkje nemen of hier alles we oké was... omdat ik de telefoon niet had opgenomen. Nee om half vijf sliep ik nog en daarna ook nog en werd pas om 10.05 uur wakker. Inmiddels weken en weken verder; ik ben der bijna; alleen de grote zaken zoals meubels en bedden en witgoed moet der nog uit. Met de nieuwe bewoners ben ik tot overeenkomst gekomen; ik hoef de laminaatvloer en de gordijnen niet te verwijderen. Gelukkig wordt me dat bespaard; vergeet niet - ik doe alles alleen. Heb geen naaste familie, alleen wat verre neven. Vorige week; vanmiddag het laatste gedaan in Ma’s woning; alles is nu leeg, veegschoon en gezogen.

En dat was het...

Vorige week donderdag 12 oktober was de sleuteloverdracht met een medewerker van de Woningstichting en dan zat het der op voor mij... op de administratieve- en financiële afhandelingen nà. Ik heb de afgelopen negen weken alles alleen gedaan en dat met mijn Ischias èn de pijnen van de val van de trap. Dat viel soms niet mee en puur op wilskracht heb ik het huis kast voor kast, kamer voor kamer leeggemaakt; spullen gesorteerd, weggegooid of meegenomen voor thuis of voor de kringloop. Papier, plastic en metalen gescheiden, kleding gesorteerd, schoenen en lakens, handdoeken en theedoeken ook. Wat een hoeveelheid nog in dat huis. Zakken vol met panty's, plastic zakken en zakjes, wel 40 kammetjes, overal inlegkruisjes en zeker 10 kleine inschuifbare paraplu’s...

tig handschoenen en regenkapjes... foto’s en foto-albums, wel 40 plastic dozen en dan de grote spullen verkopen of op laten halen door de kringloop. Zo begon het ook in de eerste weken van alles doornemen, sorteren en opruimen. Ik kwam honderden plastic zakjes tegen. Ik heb alles minutieus uitgezocht. Alle laden en dozen, alle boeken en paparassen doorgelopen en alles wat weg kon gesorteerd. De goede spullen naar de kringloop en de mooie spulletjes )die ik niet wilde’ naar een heel klein (misschien wel de kleinste van Nederland) kringloopwinkeltje (in een schuurtje), gelegen in een heel mooie tuin. Daar kwam ik ook al met Ma en we kenden de dames. Die waren erg blij met de spullen en zo verdwenen mijn vader en mijn moeder uit beeld...

Een stofje, sterrenstof in de eeuwigheid

Alleen ik ben het bewijs van hun aanwezigheid; de herinnering aan hun bestaan zit wellicht nog in de hoofden van hen die mijn ouders kenden, wat foto’s herinneren aan hun bestaan en de 87 jaren die zij op deze planeet verbleven lijken wel opgelost. Weg van de planeet, weg uit het beeld en weg uit de gedachten. Straks zijn alle sporen uitgewist. Ben zo blij dat het over is; ik zag er jaren terug al zo tegen op; wat als mijn ouders sterven; hoe en wat... in de wetenschap dat ik er alleen voor zou staan. Nu is alles voorbij en ben ik de volgende hahaha! Maar eerst nog even leven en mijn sporen uitzetten. Eerst nog wat stoeien met oertaal en met waterkracht... euh ‘oertaalwaterkracht’. Hier het mooie nummer; ‘Dust in the Wind’ van de Amerikaanse band Kansas.



Dust in the Wind

Kansas

I close my eyes, only for a moment
And the moment's gone
All my dreams pass before my eyes, a curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind

Same old song, just a drop of water
In an endless sea
All we do crumbles to the ground
Though we refuse to see

Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Oh, ho, ho

Now, don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky

It slips away, and all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind [x2]

Dust in the wind
Everything is dust in the wind [x2]
The wind

Evert Jan Poorterman

Delen tekst zijn overgenomen uit de Statenvertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap Haarlem - 1987 (350 jaren Statenvertaling 1637-1987). Ik dank Carolus Verhulst; oprichter van Uitgeverij Mirananda te Wassenaar, voor het uitgeven van Sitchin's boek en voor zijn bijdrage als vertaler van de tekst, mijn ouders, mijn gidsen en onderzoekers en schrijvers als Immanuel Velikovsky, Erich von Däniken, Robert Charroux, Zecharia Sitchin, Alan Alford, Ernst Gideon, Iman Wilkes, de schrijvers danwel samenstellers van het Oera Linda Boek en tal van andere pioniers zoals Jan van Gorp (Iohannes Goropius Becanus, geboren te Hilvarenbeek, 1518-1572), Simon Stevin van Bruggen (Brugge, 1548-1620), Berend Willem Hietbrink (Maastricht 1943-...), Hylke Welling (1933 - ...), Michel de Nostradame (St. Rémy, 1503-1566), Pieter van der Meer en Alex Onbekend en Ansi mijn mentor en taalmeester en anderen die mij inspireerden...

Voor vragen en/of suggesties kun je Evert Jan rechtstreeks mailen op evertjan(apestaart)niburu.co

EVERT JAN POORTERMAN/NIBURU.CO

Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl