Schrijfster Yvonne Keuls bereid te getuigen dat Joris Demmink liegt

Voormalig Secretaris Generaal van Justitie, Joris Demmink, is ondanks een overweldigende hoeveelheid belastend materiaal aangaande seksueel misbruik van jonge jongens/pedofilie, nooit door een rechter veroordeeld.

In Den Haag is men als de dood voor Joris Demmink en houdt iedereen de kaken stijf op elkaar, maar nu is er eindelijk bewijs dat hij onder ede keihard heeft gelogen.



Door de jaren heen hebben wij talloze artikelen geschreven over de voormalig topambtenaar en verantwoordelijke van Justitie, Joris Demmink, de man die met behulp van ingehuurde witwassers zoals Peter R. de Vries altijd de dans is ontsprongen.

Na jaren heeft het Openbaar Ministerie vorig jaar besloten om Joris Demmink niet strafrechtelijk te vervolgen. Dit was onder andere gebaseerd op door hem onder ede afgelegde verklaringen, waarvan nu blijkt dat hij keihard loog.

Eerst even iets verder terug in de tijd, naar november 2014, toen het volgende te lezen was in het NRC.

Alsof hij slechts een bekeuring wegens foutparkeren aanvecht. Zo ogenschijnlijk laconiek zit de 66-jarige, voormalige hoogste justitiële ambtenaar Joris Demmink tegenover drie magistraten in de Rotterdamse rechtbank. De armen houdt hij onveranderlijk voor de borst gevouwen. Af en toe souffleert Demmink zijn advocaat Harro Knijff of glimlacht. Niets wijst erop dat hier een man zit die zijn reputatie probeert te redden omdat het Algemeen Dagblad hem, zoals Knijff het noemde, heeft afgeschilderd „als een ongelooflijk vieze meneer die met jonge jongens aan de slag ging”. Ik heb „een dikke huid”, zegt Demmink na afloop schouderophalend.

Al vijftien jaar doen hardnekkige geruchten de ronde over de pedoseksuele activiteiten van Demmink. Nooit volgde er een publieke reactie van de man die van 2002 tot zijn pensioen in 2012 de secretaris-generaal was van het ministerie van Veiligheid en Justitie. Tot gisteren. Demmink zei „parallelle werelden” waar te nemen. De realiteit waarin „ik mezelf terug vind” en de werkelijkheid die hem steeds vaker uit de media tegemoet waait en waarin hij steevast ontucht pleegt met minderjarigen.

Jarenlang liet Demmink alle publiciteit goeddeels onbesproken. Dat veranderde toen het AD op 6 oktober 2012 opende met de kop: ‘Justitiebaas had contact met pooier van jongetjes’. Het dagblad citeerde anonieme getuigen die vertelden dat Demmink begin jaren tachtig contacten onderhield met de Haagse pooier van minderjarige jongens, Dick Willard. „Opeens werd er een compleet nieuwe fantasiewereld gepresenteerd”, zei Demmink. Hij zou zijn opgetrokken met een pooier „waarvan ik van mijn levensdagen niet had gehoord. Toen dacht ik: dit moet maar een keer afgelopen zijn”.

Demmink is dus heel stellig in het ontkennen van het feit dat hij ooit ene Dick Willard gekend zou hebben (redactie: een van onze medewerkers was aanwezig bij de betreffende zitting en kan beamen dat het klopt dat Demmink stellig ontkennend antwoordde toen hem werd gevraagd of hij Dick Willard kende). Niet alleen dat, hij zei dat hij van zijn levensdagen nog nooit van die naam had gehoord.

Bovenstaande komt uit een civiele zaak tegen het AD waar Demmink schadevergoeding eist, het soort zaak waar men in de regel niet onder ede staat en er lustig op los mag/kan liegen, in strafzaken ligt dat iets anders.

Daar sta je wel degelijk onder ede en dus ook Demmink bij de rechtbank vorig jaar op 3 juni 2016.

Hier volgt een letterlijk verslag van het eerste deel van die zitting:

3 jun. 2016: Demmink komt de Rechtszaal binnen. Demmink legt de belofte af. Heeft Demmink zich voorbereid?: “Ik heb gisteren het verzoekschrift van De Witte doorgenomen.” En: “Ik lees de krant” Heeft u beroepshalve te maken gehad met bestrijden jongensprostitutie? Demmink: “Nee!” Demmink: “Toen ik directeur politie was was dat Rijkspolitie. Die opereerde uitsluitend op platteland. Dus ik wist niks van netwerk. “Wat is uw seksuele geaardheid? Demmink: “Dat lijkt me zo langzamerhand wel bekend. Ik ben homoseksueel.” De Witte citeert uit artikel AD, dat Demmink begin jaren 80 regelmatig samen gezien met Haagse kinderpooier Willard. ‘Justitiebaas had contact met pooier van jongetjes’ 6-10-12 – 08:00 bron: Algemeen Dagblad. Artikel van @KoenVoskuil. Vraag is dat juist? Demmink: “NEE!”

En met die leugen heeft Joris Demmink aantoonbaar meineed gepleegd, want naast de getuigen zoals die in het artikel van het AD voorkomen, is er nu een getuige die je met recht een soort kroongetuige zou kunnen noemen.

Niet een voormalig slachtoffer of iemand die misschien door iemand anders in omgekocht, maar niemand anders dan de zeer bekende en geliefde Nederlandse auteur Yvonne Keuls.

Er zal welhaast geen Nederlander zijn die haar niet kent of iets van haar werk heeft gelezen en het is Yvonne Keuls die zegt bereid te zijn om in een rechtbank te getuigen dat de bekende kinderpooier Dick Willard en Joris Demmink elkaar wel degelijk kenden en contact hadden.

Iets over de achtergrond van Yvonne Keuls:

Schrijfster Yvonne Keuls kaartte in 1985 het probleem aan van kindermisbruik door leden van de rechterlijke macht.

Ze deed dat met haar roman Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel. Tot en met de procureur-generaal bij de Hoge Raad, mr. W.J.M. Berger, die - als hoogste toezichthouder op de rechtspraak - zich openlijk afvroeg of de schrijfster "debiel" was, schoot Justitie in de doofpotreflex. Van de roman uit 1985 is nu een heruitgave verschenen onder de titel Rapport Tommie. Nog onlangs wees Keuls op de relevantie van haar boek bij het beoordelen van de affaire Demmink.

'Chanterende crimineeltjes'
In het nieuwe voorwoord haalt Keuls herinneringen op aan de maatschappelijke uitstoting die haar boek voor haarzelf tot gevolg had. Vanaf de jaren zeventig had zij zich geconfronteerd gezien met jonge, drugsverslaafde jongens uit kindertehuizen, waar ze waren misbruikt. Zij vertelden soms per taxi of dienstauto naar het Paleis van Justitie te worden gebracht. Daar gebeurde dan "van alles". Later ontdekte Keuls dat het ging om kinderrechter mr. Rueb, bestuurslid van het opvanghuis waar ze werkte."


Zij kende ook Joris Demmink persoonlijk, evenals de pooier Dick Willard die regelmatig kinderen ronselde bij het kinderopvanghuis waar Keuls werkte.

In de onderstaande video vertelt ze rond de acht en eenhalve minuut hoe ze Willard en Demmink samen aantrof. Dat er geen vergissing mogelijk is, omdat ze beiden persoonlijk kende.

En dat ze over dit feit wil getuigen in een rechtbank wanneer iemand haar daartoe oproept.

"Achter de Bijenkorf moest ik komen. Naar een café. En daar zat inderdaad Demmink met Dick Willard. Ik kende ze allebei. (...) Ik heb ze samen gezien. In een café. Samen pratend. Met mij op een meter of vijf. Niets gehoord. Dus ik kan ook niks vertellen over wat ze gezegd hebben. Ze waren wel samen. Maar dan nog kun je zeggen: Ja, als je samen zit, nou dan hoef je nog niet samen iets te hebben. Maar ik heb ze samen weg zien gaan. (...) 'Hij kent hem niet', zegt hij, 'Hij kent hem niet'. Dat is niet waar. Hij kent hem wel."



Het Nederlandse volk laat met zich sollen en in slaap sussen door betaalde beroepswitwassers zoals Peter R. de Vries, die ervoor zorgen dat Demmink en kornuiten gewoon door kunnen gaan met feestvieren.

Zoals vorige maand, op 13 april ergens in Den Haag, toen de volgende foto werd genomen van een feestende Joris Demmink met de voormalige Minister van Justitie, Donner, met tussen hen in een lachende Corinne Dettmeier.

Corinne Dettmeijer is sinds 1 oktober 2006 Nationaal Rapporteur Mensenhandel. In 2009 werd aan haar mandaat het rapporteurschap op het gebied van Kinderpornografie toegevoegd, dat in 2012 werd vervangen en verbreed naar het gehele terrein van Seksueel Geweld tegen Kinderen.

Hoezo: In your Face?


xxx


Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl