Nederland en Belgie, “opruim” proeftuin van de New World Order

Ter voorbereiding van de komende nieuwe wereldorde worden in verschillende landen de diverse aspecten van deze nieuwe maatschappij uitgetest.

Zo is Zweden de proeftuin waar binnenkort geen contant geld meer in omloop zal zijn en Nederland en ook België met hun verregaande euthanasiewetgeving de proeftuin voor het opruimen van ongewenste elementen.



In ons land hoor je weinig over de “ruime” Nederlandse euthanasiewetgeving, maar in het buitenland des te meer.

Het Engelse parlementslid Robert Flello zegt het volgende over ons land: En weer laat Nederland zien dat het een heel gevaarlijk land is om een lichamelijke of mentale ziekte te hebben, om te worstelen met de uitdagingen van het leven, of gewoon te verschillen met wat men “normaal” noemt.

Hij zei dat naar aanleiding van een artikel in de Engelse Daily Mail over de verregaande Nederlandse euthanasiewetgeving, waardoor meer dan 5.500 landgenoten vorig jaar het tijdelijke voor het eeuwige verwisselden.

Het begon in ons land zo’n 16 jaar geleden met het verlossen van mensen uit hun lijden als kon worden aangetoond dat dit lijden ondraaglijk en uitzichtloos was. Dit heeft zich nu verder uitgebreid tot mensen die bijvoorbeeld last hebben van sociale isolatie en eenzaamheid en het einde is nog lang niet in zicht.

Hoever die grenzen steeds verder worden verlegd, wordt duidelijk met de euthanasie van Mark Langendijk, een op zich gezonde jongeman uit Overijssel. Mark had echter een drankprobleem zoals heel veel mensen in onze huidige maatschappij.

Hoe Mark ook zijn best doet en hoe intensief zijn familieleden ook probeerden om hem te helpen, het lukte Mark niet om van de drank af te blijven. De enige uitweg die hij op een gegeven moment dan ook nog zag, was euthanasie.

Wanneer je aan een aantal voorwaarden voldoet, mag je in ons land besluiten dat het genoeg is geweest en dat je wilt sterven.

Op de volgende foto zie je Mark, twee weken voor zijn dood:


xxx

De broer van Mark beschrijft wat er die dag gebeurde:

Rond drie uur zou dokter Marijke komen. “Het is een moordwijf”, geinde Mark. Nog steeds die grappen, zelfs vandaag.

We zaten de hele dag in de tuin; mijn ouders, mijn zusje, Marks beste vriend en, later, de dominee – want je wist het maar nooit, natuurlijk, qua hemel. We lachten, dronken, rookten, aten broodjes ham en kaas en soep met balletjes die de overbuurvrouw had gemaakt.

Om kwart over drie ging de bel. Dokter Marijke. Ze droeg een zwart jurkje en gympen, ze had donker haar en was nog geen veertig. Mark had gezegd dat hij haar zeker ‘verkering’ had gevraagd als hij niet doodging. Ik snapte dat wel, ondanks dat dit de vrouw was die mijn broertje dood ging maken.

De grapjes hielden op. Het werd stiller in de tuin, op wat truttende mussen na.

Dokter Marijke legde uit wat er ging gebeuren. Dat Mark zo op bed zou gaan liggen, dat hij rustig moest blijven, los moest proberen te laten.

De eerste spuit bevatte een zoutoplossing, zei ze, de volgende een slaapmiddel. “In veel gevallen is dat al genoeg”, zei ze, maar Mark had een goed hart, dus zou het de volgende spuit zijn die hem zou doen sterven. “Die spuit stopt je hart”, zei ze.

Ik begon te huilen, mijn ouders ook, iedereen eigenlijk, zelfs Mark.

Niet omdat hij bang was, maar omdat hij ons zag huilen. Ik wilde het niet, maar het ging vanzelf.

Hij zwikte de laatste witte wijn uit zijn glas achterover toen dokter Marijke zei: “Zullen we?”

We zouden nog één sigaret roken, hadden we eerder afgesproken, zoals ze dat doen in films, dus ik stak op. “Mark,” zei ik, “Mark, we roken er nog eentje, toch?”

“Nee,” zei Mark, “ik ga nu dood.”

Hij ging op bed liggen. Hij droeg een T-shirt met de tekst use less, of useless, dat mocht je zelf weten. Daaronder een spijkerbroek, dááronder zijn lawaaiige Jeffery West-puntschoenen. Die hield-ie gewoon aan, die mochten ook ‘in de fik’. Net als hij.

We huilden, vertelden elkaar dat we van elkaar hielden, dat het goed zou komen, dat we voor elkaar zouden zorgen, dat we elkaar ooit weer zouden zien, we hielden elkaar vast. Als het niet zo verschrikkelijk was, was het mooi geweest.

Dokter Marijke zei: “Doe maar rustig, Mark, laat maar los.”

En: “Weet je honderd procent zeker dat je dit wilt?”

In mijn hoofd schreeuwde ik nee. Mark zei ja.

Dokter Marijke drukte de eerste spuit leeg.

Ik wilde weg. Naar Sammie. Naar buiten.

Dokter Marijke drukte de tweede spuit leeg.

Marks ogen draaiden weg, hij zuchtte diep. Zijn laatste.

Dokter Marijke drukte de derde spuit leeg.

Zijn gezicht veranderde, verloor kleur.

Mark was weg.

Mijn broertje was dood.


Commentaar van de eerder genoemde politicus Robert Flello over de situatie in Nederland:

“Het door de staat toegestane doden van burgers in Nederland is volledig buiten controle en is eerlijk gezegd, angstaanjagend”.

Het door Mark vertoonde gedrag is voor de omgeving niet “acceptabel” en ondanks hun verwoede pogingen om hem “te helpen” verandert zijn gedrag niet. Mark is waarschijnlijk een aardige jongen en wil niemand meer tot last zijn en dus kiest hij voor de enige uitweg die hij kan bedenken.

De maatschappij pinkt een traan weg, maar is toch gelukkig omdat degene die zich “niet gedroeg” niet langer last veroorzaakt.


xxx

En dat is precies waar het om draait bij de komende nieuwe wereldregering. Alle elementen die niet voldoen aan de voorgeschreven gedragswijze zullen opgeruimd dienen te worden.

Dit bij voorkeur door ze zelf die keuze te laten maken. Eén die wellicht onbewust aan het slachtoffer wordt opgedrongen door vooral duidelijk te maken dat door de handelswijze deze niet past in het voorgeschreven maatschappijmodel.

Andere Britse parlementsleden omschreven de dood van Mark Langendijk als een glibberige helling, waarbij euthanasie zich tot steeds groter wordende groepen mensen zal uitbreiden.

De Partij des Doods in ons land zal alles in het werk stellen om de grenzen van euthanasie steeds verder te verleggen en dit “bereikbaar” te maken voor steeds groter wordende groepen mensen.

D66-Kamerlid Pia Dijkstra wil dat senioren met een voltooid leven de mogelijkheid krijgen hun leven zelf te beëindigen. De sociaalliberale parlementariër kondigde zondagavond in Nieuwsuur aan dat zij dit jaar met een wetsvoorstel komt dat het voltooid leven bij ouderen (80-plussers) bij wet moet regelen.

Dijkstra wil dat ouderen die naar eigen zeggen klaar zijn met leven, ‘zoveel mogelijk in autonomie’ de beslissing moeten kunnen nemen om uit het leven te stappen. ‘Er hoeft door een arts niet getoetst te worden op uitzichtloos en ondraaglijk lijden’, zei Dijkstra. ‘Er is namelijk geen medische oorzaak. Ik wil wel dat er getoetst gaat worden of mensen al langer met dit gevoel lopen en of zij niet onder druk zijn gezet. Het moet een weloverwogen beslissing zijn.’


De glibberige baas van deze club, Alexander Pechtold, is in 2012 dan ook niet voor niets naar de Bilderberg Conferentie geweest. Dat is de plaats waar dit soort mensen hun instructies krijgen en die van Alexander zijn duidelijk.

Zorg dat Nederland voorloper wordt op het gebied van eugenetica en bevorder het ontwikkelen en in de praktijk testen van systemen waarbij burgers op een zo efficiënt mogelijke wijze vrijwillig meewerken aan het opruimen van zichzelf en hun medemensen.

Ook in België is de situatie niet veel beter, zoals wij al jaren geleden schreven:

België staat op het punt om een nieuwe wet aan te nemen waarbij kinderen het recht krijgen om zelf te besluiten of ze zich willen laten euthanaseren (doden) door medisch personeel.

Zelfs een vijfjarige kan straks besluiten dat hij of zij gedood wil worden, zónder toestemming van de ouders.
Bezoek ook eens gezondheidswebwinkel Orjana.nl